Daar istie dan! Het verslag van het laatste paar dagen, met momenten waarop ik langzaam begon in te zien met wat een bijzondere project we bezig waren Alle elementen vielen langzaam op hun plek, van de afwerking tot en met de figuranten met als resultaat het allerhoogst haalbare in Vollenhove.
Donderdag
Zelf nog niet eerder meegemaakt maar dit was de dag dat de eerste bloemen er in de middaguren al op gingen. Logischerwijs werd er begonnen met de immense knipwerken op de zeilen van de eerste wagen.
Zelf heb ik geassisteerd bij de BVKKA (BeslotenVenootschapKutKlussenAlternatief) en zijn we bezig geweest om de botter af te werken qua touwen, katrollen en bevestigingen. Mede door enkele “botter-specialisten” werd alles nauwkeurig op z’n plek en vast gezet.
‘s Avonds werd het al een stuk drukker en hebben we een mooie slag kunnen slaan met de zeilen en de andere grote invulvlakken op de eerste wagen. Uiteindelijk zijn we na een paar gezellige biertjes om een uur of 1 richting huis gefietst.
Vrijdag
Toen ik ‘s ochtends aankwam was de boel alweer aardig op gang qua logistiek; de bloemen stonden weer in stapels klaar om aan de wagen bevestigd te worden. Rond 11.00 kwamen de nodige hulptroepen in de vorm van de LC-gang binnen. Meteen werden een paar goede (en nette) LC-plakkers aan de knipwerken gezet om hier de vaart in te houden.
In de loop van de middag werd het weer wat slechter en tijdens een flinke onweersbui, met bliksemschichten ronde de bouwplaats, werd besloten om de tent (met wagen 2) te ontruimen. Met wat emmers werd de wagen beschermd tegen wat kleine lekken in het dak van de tent. 
Ondanks dat het vrij rustig in de tent leek werd ‘s avonds na een uurtje of 9 een enorme slag geslagen; terwijl de knipwerken gestaag doorgingen werd de booggolf in hoog tempo van dahlia’s voorzien. Wanneer de klok de vroege uurtjes bereikt wordt het snel rustiger in de schuur qua mensen, maar de sfeer wordt nog tot na een uurtje of 3 door de LC-gang goed gehouden.
De laatste paar uren bestaan vooral uit het bedekken van de laatste stukken onder het kleurrijke dahliakleed.
Zaterdag
Voor mij begint de corso-zaterdag altijd als de laatste bloem op de wagen gaat, en dit jaar was de eer aan de voorzitter die in een onmogelijke hoek bloemen op het voordek smeet 🙂
Gezien het tijdstip (6.00 ‘s ochtends) had slapen weinig zin meer dus was het tijd voor een kopje koffie alvorens we de boel gingen klaarzetten om de wagens naar buiten te krijgen en op te zetten. In een lichtelijke geordende chaos (volgens insiders ging het er rustig aan toe) werden de wagens en de opzetstukken naar buiten gereden. Mooi momentje was toen we voor de zekerheid het opzetstuk van de 1e wagen gingen opmeten en deze 15cm te hoog bleek voor de Polderbrug; met een lichte knak in het vlaggenmastje was dit snel opgelost. Toen de tweede wagen uit de tent kwam en achter de 1e wagen werd gepositioneerd zag ik voor het eerst het totaalbeeld, en daar mankeerde niet veel aan! Op naar Veno!
En dat betekent voor mij naar huis en even een douche nemen om vervolgens weer richting opstelterrein te gaan en de diverse wagens te zien binnendruppelen onder het genot van een biertje. We waren er vroeg maar werden door omstanders van buiten het hek en de aanwezige fotograaf al volop gecomplimenteerd met het resultaat, dat beloofde nog wat!
Middagcorso
Toen alles gereed was en iedereen klaar voor vertrek stond zijn we met de wagen het parcours opgewandeld naar onze traditionele (LC) standplaats bij de fam. Ruitenbeek. Hier hebben we een gezellig middagcorso gehad waarbij ik zag dat de wagen goed overkwam met de figuratie erbij.
Nadat de wagen voor de 2e keer voorbij kwam zijn we meegelopen naar het opstelterrein, toch even de reacties polsen van de bestuurders en figuranten. Daar hoorde ik hele gave reacties van het publiek; de bestuurders hadden echte Venosen met tranen in de ogen naar onze wagen zien kijken. Bij het typen hiervan kan ik alweer kippenvel krijgen, dan is je wagen ongeacht de uitslag al geslaagd.
En dan komt altijd het lastigste deel van de corsodag: even terug naar huis om te eten maar vooral niet in slaap vallen. Met de zenuwen in m’n lijf was van honger niet heel veel sprake dus dat werd snel een soepje en een broodje eten. Daarna snel weer de frisse lucht in en even met m’n vriendin rustig een rondje Vollenhove gaan lopen.
Prijsuitreiking
Het was ruim half 8 geweest dus toch maar richting het podium voor de prijsuitreiking, het jaarlijks zenuwslopende kwartiertje. Met wat reacties die ik tussen de corso’s op het CorsoForum had gelezen had ik m’n eigen verwachtingen al wat naar beneden gesteld en had ik me voorgenomen om met een top 4 notering ook tevreden te zijn.
En daar begon het aftellen, van plek 13 tot 5 ging alles voorspoedig met enkele verrassende plaatsingen.
Bij nummer 4 werd het spannend, ‘t Jakan…ook mijn eigen klassering. (anatomie?)
Nummer 3, Venomenaal….ook mijn eigen klassering. (te lief?)
En weer bleef Nameless met Stark Wark over, net als al die keren ervoor. Ik stond al de gehele top 4 naar de grond te kijken maar besloot bij het uitspreken van de nummer 2 naar de lippen van de voorzitter van de 4V’s te kijken….en daar zag ik een aanstalten om de “St…” uit te spreken. Toen die naam viel ging iedereen om me heen compleet uit z’n dak: springende, juichende, met tranen in de ogen staande wagenbouwers in het geel. We hebben het geflikt! Toen ik het puntenaantal hoorde bleek dat m’n twijfels van eerder de avond ongegrond waren, een gat van dik 8 punten! met de nummer 2….dit was gewoon een hele dikke EREPRIJS!
De momenten hierna was het vooral enorm leuk om te zien dat m’n familie en oud-LC collega’s enorm trots op me waren, qua ontwerpen had ik het dus toch wel in me.
Avondcorso
Vanaf toen was het enkel genieten van de wagen en het gevoel dat je het corso gewonnen hebt, iets waar je eigenlijk al bijna 20 jaar naar uit kijkt. ‘s Avonds gezellig met onze oude kliekje de avondrondgangen gekeken en geconstateerd dat het keiharde werken van de verlichtingsploeg in een fantastisch verlichte wagen resulteerde.
Als afsluiting van deze dag zijn we na de avond rondgang meegelopen met de wagen richting het opstelterrein bij de Burght. Hier bleken wat ego’s van een collega wagenbouwgroep te groot om de Ereprijs een mooi plekje langs het hek te gunnen. Dus reden we de wagen midden het terrein op en bouwden daar ons eigen feestje tot ruim na middernacht.
Zondag
Met een enorme grijns op m’n gezicht wakker geworden met daarnaast nog een beetje last van de biertjes van de avond daarvoor. Daar is maar 1 remedie voor: een broodje hamburger bij de snackbar bij de feesttent om vervolgens 5 minuten later het eerste biertje te nemen.
Het feest op zondag is altijd zo exceptioneel goed dat het voor mij alle andere feesten altijd een beetje in het niet doet vallen. De mannen van Vangrail weten ondertussen ook wat het feest inhoudt en zijn 1 van de weinige bands die de tent vanaf het begin aardig in beweging krijgt. Kortom, het was op een klein emotioneel dipje (mix van emoties) een topfeest. Helaas dat sommige mensen niet helemaal snappen wat een pit is bij harde muziek, hierbij hoor je gewoon los te gaan op muziek met respect voor de anderen…en dat was ver te zoeken dit jaar wat helaas ook uitmondde in een korte vechtpartij.
En het lijkt wel een jaarlijkse scene te worden in de feesttent: het podium beklimmen. Dit keer werden de grote winnaars gehuldigd met een “We Are The Champions” als begeleiding. Voor mij was het minder speciaal dan vorig jaar maar heb op de achtergrond stilletjes genoten hoe de Nameless leden de huldiging in ontvangst namen, het is ze gegund!
Het leukste was eigenlijk aan het einde van iedereen afscheid nemen, daar sprak veel wederzijds respect uit tussen de bouwers van Nameless en mij. En zoals ik tegen iedereen gezegd heb: “misschien tot volgend jaar ;)”
Maandag
Kwart voor 9 ‘s ochtends gaat m’n telefoon. “Jeroen, vanochtend wordt bij de TUDelft de beamer geplaatst, jij moet daarbij wezen.”
Bam, back to reality.