Toen het noodsignaal binnen kwam ben ik meteen op de fiets gestapt en richting Vollenhove gefietst. Bij de Vlasschuur aangekomen zag ik al aan de gezichten van de mensen op de steigers al dat de voortgang achter op schema lag.
Het was opvallend bij het binnenkomen van de schuur dat het er relatief rustig was. Er waren aardig wat mensen bezig met bloemen steken maar voor een wagen van dit formaat waren het er niet genoeg. Meteen een stuiver op de duim, ingewikkeld met ducktape en hop de steiger op naar het aangewezen plekje. Gelukkig kon ik nog beginnen met wat redelijke goede gele en lichtgele bloemen want de rest van de nacht was het vooral hele kleine witte dahlia’s tikken op een veel te groot oppervlak.
Ondertussen werd ik op de hoogte gebracht van de status van de dahlia aantallen en zoals verwacht begon het tekort aan rode bloemen een ernstig probleem te worden. Zo werd vrij snel de beslissing genomen enkele lijstfragmenten boven op de wagen voorlopig niet in de bloemen te zetten om ze later bij nood te kunnen verwijderen.
De korte fietstocht had me goed gedaan om weer fris te kunnen beginnen en een blik op m’n horloge vertelde me dat we nog steeds een etmaal hadden om de wagen dicht te krijgen. Maar het vertrouwen dat het goed zou komen wisselde met het uur. In 2012 hebben we met Nameless net zo’n immens project gedaan met de Toren van Babel en het grote aantal mensen dat destijds op de steigers stond en bloemen aan het steken was leek stukken groter dan wat ik die vrijdagnacht om me heen zag. Maar ja, het enige wat er aan te doen was was dom door doen en zoveel mogelijk dahlia’s te tikken.
Terwijl we met super kleine witte dahlia’s de kraag van 1 van de overhemden aan het vullen waren kwam het nieuws dat de rest van de jas/overhemd ook in deze zelfde witte dahlia’s getikt moest gaan worden. Zo konden we in ieder geval de lijsten aan de voorzijde van de wagen zoveel mogelijk in de rode dahlia’s krijgen. Het werd een nacht vol keuzes maken, stress en oneindig dom door doen.
Toen in de loop van de ochtend de zon weer op kwam signaleerden we de eerste hulptroepen. Een groepje actieve bouwers van Excellent kwamen nieuw elan brengen in het grote karwei. Onmisbare hulp die niet alleen functioneel is maar ook de rest weer spirit gaf om door te gaan. Rond 7 uur heb ik nog even snel een tussenstop gemaakt thuis om met de rest van het gezin even normaal te ontbijten. De goedbedoelde hamburgers en frikadellen in de vroege ochtend zijn niet aan mij besteed op deze tijden 🙂
Ondanks dat de wagen langzaam onder het dahliadek verdween bleven we plekken vinden waar nog grote hoeveelheden dahlia’s op moesten komen. Het werd echt een race tegen de klok om te bepalen welke stukken eerst afgemaakt werden. Het was op een gegeven moment overal rode bloemen vandaan halen om de fotolijsten zo goed mogelijk dicht te krijgen. Na een kort berichtje op de familie app (zie foto) kwamen ook zus, moeder, broer en schoonzus nog de helpende hand bieden en zo stonden we tot 11.30 op de bovenste steigers de laatste stukjes fotolijst in de dahlia’s te zetten. Terwijl het geluid van de slijptol boven in de tent klonk hadden ook hulptroepen van De Vereniging en Nameless hun plek ingenomen aan de steektafels en op de laatste open stukken. Iedereen kent de uitspraak ‘Corso Maak Je Samen’ maar dit waren echt de momenten die me altijd bij zullen blijven. Hoe andere wagenbouwers en familie kostbare slaaptijd en rust op zo’n dag opofferen om ons te helpen blijf ik heel bijzonder vinden.
Terwijl de steigerploeg de wagen ontdeed langzaam van z’n stalen schil leek rond de klok van 12 uur het einde wel in zicht. Eenmaal van de steiger afgedaald kon ik eindelijk zien hoe de totale compositie er uit was gekomen. En ondanks de vele schoonheidsfoutjes die een bouwer bij z’n eigen wagen altijd ziet waren de gezichten en knipwerken super goed gelukt. Het beeld dat we maanden geleden al voor ogen hadden reed zo langzaam richting het opstelterrein, klaar voor de middagoptocht.
Morgen meer…